Pre dve godine, tačnije 27. juna 1989. godine, u Beogradu na groblju „Lešće" sahranjen je ugledni književnik Bogdan Čiplić, u 79. godini života. Mesto sahrane i sam čin bili su vrlo skromni, baš kao što je skroman bio i sam Bogdan u svojim životnim prohtevima.
Pored Novobečejaca, koji su došli kao predstavnici njegovog rodnog kraja, prisustvovalo je i nekoliko sugrađana koji danas žive u Beogradu – ukupno oko dvadesetak ljudi. Među njima posebno mesto zauzimao je Stevan Lekić, kamenorezac iz Novog Bečeja, koji od prvih posleratnih godina živi u Beogradu.
Steva, četiri godine stariji od Bogdana, bio je cenjeni majstor svog zanata i uživao je veliki ugled među beogradskim kamenorescima. Bio je veliki poštovalac Bogdana Čiplića – ne samo zbog njegovog književnog stvaralaštva, već i zbog njegovog značaja kao istaknutog Novobečejca. Možda deluje neobično što se ovom prilikom zadržavamo na priči o jednom zanatliji, ali Steva Lekić je svojim delima dokazao da nije bio običan čovek.
Kada je iz novina saznao za Bogdanovu smrt i najavu skromne sahrane na novoosnovanom i još neizgrađenom groblju „Lešće", Steva, iako u poodmaklim godinama, pokazao je svoje pravo lice: upotrebio je svoj ugled i kod Uprave Novog groblja izrazio nezadovoljstvo što jedan tako veliki čovek kao što je Bogdan Čiplić ne bude sahranjen među zaslužnim građanima na Novom groblju. Po njegovom zalaganju, Uprava Novog groblja donela je odluku da će Bogdanovi posmrtni ostaci naknadno biti preneti sa „Lešća" na Novo groblje, u porodičnu grobnicu, gde su mu sahranjeni otac i majka. Ekshumacija i prenos obavljeni su krajem jula 1989. godine.
Sama sahrana organizovana je o trošku Matice srpske, kojoj je Bogdan zaveštao svoju skromnu imovinu. Ispred Matice sahrani je prisustvovao njen sekretar, dr Dušan Popov, dok, nažalost, predstavnika književnog odbora nije bilo. S obzirom na književnu veličinu i bogat stvaralački opus Bogdana Čiplića, očekivalo se prisustvo šireg kruga njegovih kolega i poštovalaca. Međutim, izostala su ne samo predstavništva Matice srpske, već i drugih ustanova s kojima je Bogdan bio povezan – Novosadske gimnazije, Srpskog narodnog pozorišta, dnevnog lista „Dnevnik" i drugih.
Bogdan Čiplić bio je jedan od starijih i plodnijih vojvođanskih pisaca, čije su teme uvek bile vezane za njegov rodni kraj. Ova napomena nije prigovor, već više lični osećaj tuge jednog Novobečejca i Bogdanovog prijatelja i poštovaoca.
Na sahrani su se od Bogdana oprostili dr Dušan Popov u ime Matice srpske, njegov prijatelj književnik Laza Lazić iz Sombora, koji je govorio o Bogdanovom delu i ličnosti, kao i književnik Ivan Ivanji, koji je u svom govoru istakao Bogdanovu hrabrost i humanost, prisećajući se trenutka kada ga je, bez potrebne dokumentacije, upisao u novosadsku gimnaziju. U ime Novobečejaca oproštajne reči izgovorio je Branislav Bata Kiselički.
Tako je, u krugu malobrojnih prijatelja i poštovalaca, ispraćen veliki čovek skromnog života, a zaslugom jednog običnog, ali plemenitog Novobečejca, Stevana Lekića, njegovo poslednje počivalište postalo je dostojnije njegovog značaja.
Komentari