Nedeljko Barnić Žarki je jedna od najistaknutijih ličnosti u završnom periodu rata u Banatu. Svojom delatnošću, ali i svojom žrtvom, načinio je poslednji korak ka slobodi. Rođen je 13. septembra 1922. u Melencima, prijavio se u vojsku tokom aprilskog rata, oružje i materijal koje je tom prilikom skupio priložio je Narodnooslobodilačkom pokretu.
Rečni putnički saobraćaj imao je za Novi Bečej značajno mesto. Pored skele i prevoza zaprežnim kolima do Starog Bečeja, saobraćao je jedan manji brod koji je desetak puta, u toku dana, išao od Novog do Starog Bečeja i obratno. Taj brod je saobraćao dugo godina i posle Drugog svetskog rata, skoro sve do izgradnje brane na Tisi i preko nje mosta za drumski saobraćaj 1977. godine. Njime su bila povezana dva susedna mesta Novi i Stari Bečej, a istovremeno je bio, između dva rata, značajna veza Srednjeg Banata i Srednje Bačke.
Pojavu ikonostasa Stefana Gavrilovića u jednom mestu u Srednjem Banatu, Novom Bečeju, nije lako obrazložiti kada se zna da se njegovo stvralaštvo odvijalo gotovo uvek na teritoriji Srema, kako je primetila O. Milanović-Jović, baveći se proučavanjem njegovog dela još sedamdesetih godina XX veka, na osnovu kojeg se ovaj prvo i pripisuje Gavriloviću.
U drugoj polovini devetnaestog veka bilo je, verovatno, opšta pojava, da se sport javlja kao potreba koja upotpunjuje tokove kapitalističkog načina privređivanja. Jahanje, lov i konjske trke kao i mačevanje bili su sportovi i prethodne društveno-ekonomske formacije — feudalizma, ali su se njime bavili kao i u doba robovlasništva samo oni ekonomski najpovlašćeniji.
Konstantin Vukov je rođen u Velikom Bečkereku (tadašnji naziv za Zrenjanin) 20.9.1875. godine, od oca Jovana Vukova, bačvara (pintera), i majke Ljubice, diplomirane učiteljice. Po završetku petog razreda osnovne škole upisuju ga u gimnaziju, koju prekida posle prve godine. Kod uglednog bečkerečkog fotografa Lajoša Orosija (7) biva primljen za šegrta 15. jula 1888, a za kalfu je položio 15. jula 1891. godine. Posle toga je krenuo u svet radi usavršavanja fotografskog zanata.
U drugoj polovini 19. veka, izgradnjom železnice žitarska trgovina u Novom Bečeju doživljava katastrofalan pad. Uloga Novog Bečeja u trgovini žitom se naglo smanjila, a značaj Kikinde kao tržišnog centra za žito naglo porastao.
To što se desilo sa Novim Bečejem, desilo se i svim drugim rečnim pristaništima i žitarskom trgovinom koja je cvetala pored njih.
Došavši iz Zrenjanina u Novi Bečej krajem tridesetih godina XX veka, Jožef Kožik useljava svoj atelje u prostoriju gde je nekada bio atelje Konstantina Vukova (Maletićeva kuća ili pak Zanatski dom). Na toj adresi je radio sve do 1948. godine, da bi se posle prodaje kuće u kojoj je boravio, u ulici Jaše Tomića 32, vratio u rodni Zrenjanin. U gradu kraj Begeja otvara foto-atelje i nastavlja da se bavi fotografskim zanatom. Tih godina bio je redovan član komisije za polaganje stručnog ispita za buduće fotografe. Pored mnogih kandidata, pod Kožikovim nadzorom stručno znanje su stekli Geza Sakač, Olgica Pušić, a kasnije, 1957, i Rozalija Čejtei14. Krajem pedesetih ili početkom šezdesetih godina XX veka Jožef Kožik se odselio u Australiju, gde je proveo ostatak života.
14 Prema postojećim izvorima, Rozalija Čejtei je jedina žena fotograf iz Novog Bečeja, ali ona nikada nije imala atelje u svom rodnom mestu.
Postoji jedna anegdota koje se Vladimir Pap rado seća iz svojih početnih dana u zrenjaninskoj pošti. Nјome se u stvari naglašava važnost pošte u naselјenom mestu.
Nema naselјenog mesta bez POPA – POŠTARA – PA TEK ONDA BEZ LEKARA.
Među službenicima pošte u Novom Bečeju znalo se da poštar–raznosač čika Živa Jovanov voli da popije po koju čašicu prilikom uručivanja pisama. Da bi sačuvao ugled ustanove, a i svog službenika, upravnik Živa Tapavički je smislio sledeće.
Rođen je 1834. godine u bogatoj vranjevačkoj porodici, od oca Pavla (Pavela) i majke Perside rođene Čorbakov, čiji su preci bili, srpski graničari Potisko-pomoriške vojne granice a nisu otišli u carsku Rusiju posle njenog razvojačenja 1751. godine, već osnovali Franjevo, koje je preko vek i po bilo u sastavu Velikokikindskog dištrikta sa posebnim carskim privilegijama. Vranjevo je postalo jedano od glavnih centara izvoza banatskog žita, a mnogi Vranjevčani veoma brzo su se obogatili među kojima su bili i Glavaševi.
U okviru industrijskog razvoja u novobečejskoj subregiji, najveći uspon ostvarila je Industrija građevinske keramike »Polet« u Novom Bečeju.
U kratkom istorijatu nastanka i razvoja ove industrije značajno je istaći da se njeni prvi začeci javljaju početkom XX veka. Na bazi veoma kvalitetne gline i jeftine radne snage, meštanin Vagner Ištvan je 1907. godine na ovom mestu izgradio fabriku cigle i crepa. Sa svega 30 sezonskih radnika, uglavnom bez kvalifikacija, i primitivnim načinom rada, u početku je ostvarivana veoma skromna proizvodnja cigle i crepa.
Među privrednim granama novobečejske subregije, industrija pripada grupi mlađih. Prvi začeci industrije javljaju se krajem XIX i početkom XX veka. Preteče današnje raznovrsne industrije bili su prvi parni mlinovi i fabrika za proizvodnju cigle i crepa. Posle drugog svetskog rata, uporedo sa razvojem raznovrsnije i intenzivnije poljoprivrede, industrije postepeno dobija sve značajnije mesto u privredi opštine. Od 1960. godine započinje brži razvoj industrije, i novobečejska subregija se iz tipično agrarnog razvija u agrarno-industrijsko područje severnog Banata.
Dani evropske baštine su jedna od najšire prihvaćenih manifestacija u kojoj učestvuje najveći broj Evroplјana. Savet Evrope je pokrenuo inicijativu 1985. godine, 1999. godine se pridružila i Evropska komisija, tako da je nastao ovaj zajednički program koji traje do danas. Okuplјajući i preko dvadeset miliona posetilaca svake godine, Dani evropske baštine iz godine u godinu doprinose međusobnom zbližavanju građana starog kontinenta, kako bolјim razumevanjem sopstvenog kulturnog i prirodnog nasleđa, tako i upoznavanjem sa vrednostima i različitostima nasleđa drugih naroda.
Revizija novije istorije Srbije i restauracija kapitalizma počinju dolaskom na vlast Slobodana Miloševića, ali se radikalizuju posle petooktobarskih promena 2000. Da bi ovaj poduhvat bio izvršen, neophodno je bilo da se iz kolektivnog i individualnog sećanja izbrišu sve vrednosti i događaji koji su u prošlosti osporavali kapitalizam.
Kako su službenici poštanskog ureda odlazili u penziju, tako su na njihova mesta primani novi, mladi kadrovi. Tako je 1974. godine, posle primanja Dušana Josimovića i Dežea Barne (Barna Dezső) formirana nova garnitura poštanskih službenika. Josimović je počeo kao dostavlјač, da bi posle 3 godine i 6 meseci prešao na R šalter. U kasnijem periodu radio je na platnom prometu, bio je i glavni blagajnik, a pri kraju svog radnog veka vršio je poslove upravnika pošte. Dugi niz godina, kao glavni blagajnik, Dušan Josimović je vršio distribuciju poštanskih maraka za Udruženje filatelista Novi Bečej.
Krajem 2014. godine Zavod za zaštitu spomenika kulture Zrenjanin započeo je izradu predloga Odluke za utvrđivanje ambijentalne celine centra Novog Bečeja kao Prostorno kulturno-istorijske celine „Centar Novog Bečeja". Nakon obavlјenog istraživačkog rada na valorizovanju svakog pojedinačnog objekta unutar celine, zatim definisanju granica celine, kao i njene zaštićene okoline, rad na pisanju predloga Odluke je u završnoj fazi s obzirom na to da nedostaju tehnički prilozi i potrebna prateća dokumentacija, da bi bila sprovedena zakonska procedura.
Među vodećim granama privrede, poljoprivreda i industrija zauzimaju prva dva mesta. Poljoprivreda kao privredna grana ima višestruki značaj. Kao proizvođač hrane i sirovina za industriju, ona ima vitalne funkcije u privredi opštine. Za razvoj ove privredne delatnosti postoje veoma povoljni prirodno-ekonomski uslovi. Od ukupne površine novobečejske subregije, koja izncsi 60.961 ha, obradiva površina čini 70,5%. Najveći deo ovih površina, zahvaljujući povoljnim morfološkim, hemijskim, fizičkim i biološkim osobinama, predstavlja plodno i produktivno zemljište.
Danas se o Stefanu Gavriloviću prilično malo zna iako je bio vrlo plodan slikar i igrao je aktivnu ulogu u društvenom i kulturnom uzdizanju srpskog naroda s kraja XVIII i početka XIX veka. To je upravo onaj prelazni period kada se u stvaralaštvu mnogih srpskih slikara sukoblјavaju zakasnele barokne tradicije i prvi nagoveštaji klasicizma.
U sećanjima na svoje rodno mesto Mol, među uglednim i starim Molčanima Novak Radonjić, slikar I književnik, pominje i Stefana Gavrilovića, dajući nam osnovanu pretpostavku da je Mol, u Bačkoj, njegovo rodno mesto. Međutim, izvesno je da je najveći deo svoga intenzivnog kulturnog delovanja proveo kao građanin Sremskih Karlovaca, gde je držao jednu od poslednjih slikarskih radionica, kojom se završila dugogodišnja tradicija u ovom gradu.
U okviru porte, smešteni su, sa istočne strane, stara crkvena škola, a sa južne parohijska kancelarija ili nekadašnji stan za crkvenjaka, porušen 2009. godine. Zgrada je bila podignuta u isto vreme kada I crkva, krajem XVIII veka ili na samom početku XIX.
Bila je izdužene pravougaone osnove sa duplim, drvenim, dvokrilnim prozorima, šprosnama podelјenim na manja zastaklјena polјa i punim, drvenim, jednokrilnim vratima, oblikovanim od radijalno postavlјenih daščica sa metalnim bravama.
Građanska škola je u Austro-Ugarskoj imala za cilj da sprema mlade ljude za rad u privredi. Za razliku od niže gimnazije koja je davala znanje koje se moralo nadopunjavati daljim školovanjem, u građanskoj školi nastavni programi bili su tako podešeni da daju zaokruženu obuku. Mladi ljudi sa završenom građanskom školom sticali su znanje koje im je omogućavalo da se, pri uključivanju u zanat i trgovinu lakše snalaze.
Tokom sledeće godine „Dom staraca“ je nastavio sa radom, finansiran sredstvima pokrajinskih organa vlasti, a njegova zvanična registracija usledila je 10. februara 1949. godine. Kao osnivač se pojavlјuje Izvršno veće Autonomne pokrajine Vojvodine.10
Sledeće, 1950. godine, na lokaciji Milošev put br. 8, Begejski srez je osnovao Dom za maloumne žene (psihijatrija za žene) i uredio zgradu za te potrebe. To je kasnije postalo tzv. drugo odelјenje.11
Mesečni izveštaj iz 1950. godine pokazuje da je bilo šest zaposlenih radnika i oko 50 korisnika, većinom starijih od 40 godina.12