Pavle Simić se rodio u Novom Sadu u trgovačkoj porodici. Prvo slikarsko znanje stekao je kod Alojzija Kastanja, došlјaka iz Italije, koji je u Novom Sadu imao svoju radionicu. Međutim, već 1837. Simić se upisuje na bečku Akademiju, na kojoj ostaje punih pet godina. U tom vremenskom periodu Akademiju su vodili L. Kupelvizer i J. Firih, koji su potpuno zavisili od umetničkih nazora F. Overbeka, glavnog zagovornika nemačkog nazarenskog slikarstva.
Umetnički ideal ovih slikara bilo je oživlјavanje hrišćanske umetnosti povratkom na staronemačko slikarstvo (A. Direr) kao i, što je karakteristično za Overbeka, povratkom na renesansno italijansko slikarstvo (Peruđino, Rafaelo). Pored ovih umetnika koji su presudno uticali na formiranje Simića iz oblasti crkvenog slikarstva, posebnu naklonost je pokazivao i prema delu Petera Krafta, Franca Ajbla i drugih vodećih ličnosti bečke umetnosti bidermajera. Nјihova dela uticala su na formiranje Simića kao portretiste i istorijskog slikara.
Poznato je da je Simić u svom predakademskom periodu boravio prvo u Banatu, gde je naslikao kompoziciju Osnivanje sela Neuzine (1835), kao što je I u Somboru portretisao somborskog paroha Avrama Maksimovića (1837). U Novom Bečeju je takođe živeo i njegov stariji brat Petar, koji je bio trgovac.
Već kod izrade jednog od njegovih prvih ikonostasa u Kuveždinu 1849. godine, došla je do izražaja Simićeva kasnija sklonost da modelira lice i da predstavlјene ličnosti obeleži izvesnim pečatom izrazite osećajnosti. Upravo ta njegova sposobnost da svojim likovima, na blag i skoro krotak način pobudi uzvišena osećanja, kako je kasnije primećeno, unapred ga je preporučivala za crkvenog slikara. I zaista, posle Kuveždina, Pavlu Simiću stižu porudžbine sa svih strana. On prvo radi u Šapcu I Futogu, 1855/8, Senti od 1859. do 1862, u Novom Sadu 1862, iste godine u Bašaidu, 1864. u crkvi na novosadskom Almaškom groblјu, 1866. u Glini, 1869. U Orahovici, 1869/73. u Somboru i 1875. u Zemunu.
Treba naglasiti je da je čišćenje Simićevih ikona u novije vreme demantovalo ranije utiske da su bile „okupane u toplim okerika“, što se dogodilo i posle konzervatorskih intervencija na jednom od najlepših ikonostasa u Senti, gde je zazvučala upravo hladnoća nazarenskih lјubičastih, žutih i zelenih tonova.
Iskustva stečena prilikom izrade crkvenih kompozicija dobro su poslužila Simiću i u radu na slikama istorijske sadržine. Najznačajnije njegovo delo sa ovom tematikom je svakako Majska skupština 1848, slikana naknadno 1849, u manastiru Kuveždinu.
Pavle Simić je u toku svog dugog bavlјenja slikarstvom, koje obuhvata raspon od pune četiri decenije, pored nekoliko stotina religioznih slika naslikao i znatan broj radova profane sadržine, prvenstveno portreta, kojima je, bar onim najbolјim, pokazao svoje prave slikarske mogućnosti. Spisak njegovih sačuvanih evidentiranih portretskih radova obuhvata preko sedamdeset sigurnih dela. Neka od najpoznatijih su: portret novinara Teodora Pavlovića, 1840, Portret prote Trifunovića, 1843, dva portreta bračnog para Probojčevića, 1844, Žena u srpskoj nošnji, Portret prote Prokopija Grujića i njegove žene Agripine, mali Portret Stane Aleksić, umetnikove majke, Portret gospoće Mladenović, jedno od remek-dela celokupnog srpskog romantizma i mnogi drugi.
Detalјnije o životu i delu Pavla Simića videti u: O. Mikić i L. Šelmić, Delo Pavla Simića (1818-1876), katalog, Galerija Matice Srpske, Novi Sad 1979, 19-45, 90; D. Medaković, Srpska umetnost u XIX veku, Beograd 1981, 115-132; M. Jovanović, Srpsko crkveno graditelјstvo i slikarstvo novijeg doba, Beograd-Kragujevac, 1987, 68-69, 71-74, 78, 81, 84, 86, 118, 134.
