U drugoj polovini 19. veka, izgradnjom železnice žitarska trgovina u Novom Bečeju doživljava katastrofalan pad. Uloga Novog Bečeja u trgovini žitom se naglo smanjila, a značaj Kikinde kao tržišnog centra za žito naglo porastao.
To što se desilo sa Novim Bečejem, desilo se i svim drugim rečnim pristaništima i žitarskom trgovinom koja je cvetala pored njih.
Mita Kostić u svom članku „Propadanje dunavsko-savske trgovine usled pojave železnice" između ostalog kaže:
„Dotadanjim vodenim trgovačkim putem Tisa-Dunav-Sava-Kupa do Karlovca i dalje kolima do Jadranskog mora izgubio je svaku vrednost i brzo je napušten...
Ta skretanja ugarsko-slovenskog izvoza žita lađama sa vodenog na mnogo brži, kraći, lakši i jeftiniji železnički put znatno je oštetio Srbe žitarske trgovce, brodovlasnike, brodograditelje, lađare, i vozare, naročito u većim pristaništima i izazvale preorijentaciju u njihovom poslovanju i zamene u društvenoj strukturi. "
Pored izgradnje železnice na prelazak žitarske trgovine od Srba u ruke Jevreja uticao je i nagli razvoj proizvodnje i prometa uopšte i kada kapital pojedinaca nije bio dovoljan da opsluži ubrzani obrt kapitala, javlja se nova funkcija novca - novac kao kreditni kapital. On je doduše, bio u funkciji i ranije, ali sa marginalnom ulogom, a sada se nameće kao uslov daljeg privrednog napredka. U tu svrhu „niču" banke i štedionice i povezivanje kapitala u širokim geografsko-teritorijalnim razmerama. Žitarsku trgovinu u takvim uslovima u Novom Bečeju od Srba preuzimaju Jevreji.
