Sasvim sam siguran da je ovo bila poslednja godišnja skupština Društva Crvenog krsta, jer su stranice zapisnika nadalјe ostale prazne. Do kada je Društvo vršilo svoju humanitarnu aktivnost i kada se raspalo, moja dosadašnja istraživanja i saznanja još nisu naišla na pravi odgovor; ali sam se sa imenima njegovih članova susretao u spiskovima imena mađarskih, srpskih i jevrejskih ženskih udruženja, koja su formirana još u poslednjim godinama 19 veka.
Na kraju ovog istraživanja, treba da konstatujemo, da su za vrema rata (1914-1918) stanovnici Turskog Bečeja, Mađari i Srbi, zbog svoje nacionalne pripadnosti sa različitim očekivanjima čekali završetak rata. Dok je Srpsko stanovništvo živelo u nadi da se pripoji Srbiji, dotle je Mađarsko stanovništvo smatralo da je normalno da Turski Bečej ostane u okviru mađarske države. Pored svih ovih razlika i svih lјudskih i materijalnih gubitaka prouzrokovanih ratom, obe nacije su se zalagale za složan i miran suživot. Šansu da ostvare ove želјe u velikoj meri i u prvom redu im je dalo Turskobečejsko udruženje Crvenog krsta.
Činjenicu da je do naših dana sačuvana dokumentacija, zapisnici o radu Turskobečejskog društva Crvenog krsta i lazareta, možemo pre svega zahvaliti njegovom predsedniku, turskobečejskom župniku Ambruš Arturu (1865-1942), koji je 1904. preuzeo vođstvo parohije i koji je do kraja života vršio pastoralnu misiju među katoličkim živlјem našeg mesta. Za vreme njegovog službovanja su stare i vredne knjige župne biblioteke bile ponovo ukoričene u štampariji Gige Jovanovića. O tome kako je brinuo o arhivi i sa kakvom pažnjom je vodio računa o njoj, najbolјe svedoče dokumenti u ormarima. Arhiva novobečejske katoličke plebanije krije još mnoge dragocene dokumente koji svedoče o istoriji našeg mesta i iskreno se nadam da će i one jednom ugledati svetlo dana.
