Posle pobede Austrije nad Turcima kod Sente, 11. septembra 1697. godine, Turci su se povukli u Banat, trupe pod komandom Evgenija Savojskog, nastavile su da ih gone i na levoj obali Tise u pravcu Beograda. Tako su oslobođeni Bečej, Bečkerek i nastavljen dalji put prema jugu, iako je istočni deo Banata s Temišvarom ostao u turskim rukama.
Mir je, s priličnim odugovlačenjem, zaključen tek 1699. godine u Sremskim Karlovcima. Prema odredbama Karlovačkog mira, Turci su potpuno napustili Bačku i zapadni deo Srema od Slankamena u pravcu Morovića na Bosutu, dok je istočni deo Srema i ceo Banat pripao Turcima. Posle potpisivanja mirovnog ugovora nastalo je prilično odugovlačenje oko napuštanja Banata od strane austrougarske vojske.
Napuštanjem Banata, od strane austrijskih trupa, prešlo je u Bačku, koja je pripala Austriji i ono malo Srba iz Bečeja i tamo osnovali Novi Bečej.
Ugovorom je predviđeno da se svi gradovi i utvrđenja duž Tise i Dunava razruše, a taj zadatak, kada su bile u pitanju tvrđave u Bečeju i Bečkereku, trebalo je da urade trupe Evgenija Savojskog, što su one odlagale tako da je tvrđava u Novom Bečeju porušena tek 1701. godine. To istovremeno govori, da su se austrougarske trupe nalazile na ovom području još dve godine posle potpisivanja Karlovačkog mira, ili četiri godine od poraza Turaka kod Sente. Ovo je važno imati u vidu pri ocenjivanju zatečenog stanja u Banatu nastalog posle povlačenja Turaka iz Banata i zaključenjem Požarevačkog mira, devetnaest godina kasnije (1718).
Posle potpisivanja Karlovačkog mira Austrija je učvrstila svoje granice duž desne (Bačke) obale Tise i desne obale Moriša. Stvorena je Potisko-pomoriška granica. Za graničare su naseljeni Srbi iz okoline Estergoma i Budima.
