Prema sećanju Slobodana Kojića, sve je počelo šk. 1963/64. godine u osnovnoj školi "Milan Stančić-Uča" u Kumanu, kada je muzičku sekciju preuzeo nastavnik muzike Svetolik Gvozdenov Tile. Sekcija je brojala tridesetak mladića i devojaka. Vremenom se iskristalisala grupa od desetak članova koji su bili prateći orkestar školskog hora. Tada su bila veoma aktivna takmičenja školskih horova, pa samim tim i orkestara. Orkestar koji je tada nastupao dobio je naziv "Mladost". Za vreme raspusta najuporniji su nastavili sa vežbanjem, ali ne na horskim pesmama, već tada zvanom pop muzikom.
U vreme završetka prvog svetskog rata i posedanja krajeva preko Save i Dunava, u trenutku ulaska srpske vojske u Suboticu, u Beogradu je 13. novembra 1918. godine potpisan Ugovor o primirju između predstavnika srpske i mađarske vojske. Tim ugovorom predviđeno je koje će krajeve, koji su do tada bili u sastavu Mađarske, zauzeti srpska vojska. Ugovor je, u stvari, potvrdio već uspostavljeno stanje. Srpska vojska je zauzela teritoriju obeleženu linijom: Oršava — Mehadija — Karansebeš — Lugoš — Arad na istoku, rekom Moriš do Segedina i dalje Segedin — Baja — Pečuj — Barč na severu.
Novi Bečej se nalazi u središnjem delu Vojvodine. Svojim atarom zahvata severozapadni deo srednjeg Banata. Pošto je izgrađen kraj Tise, pripada grupi potiskih naselja. Geografski centar naselja presecaju koordinate 45° 36' severne geografske širine i 20° 9' istočne geografske dužine. Ili, Novi Bečej se nalazi na 66-om kilometru od ušća reke Tise u Dunav.
Vredna je pomena, možda ne revolucionarna, ali bez sumnje burna školska prošlost Novog Bečeja između dvadesetih i tridesetih godina dvadesetog veka.
Novi Bečej od 1908. godine ima četvororazrednu građansku školu u kojoj su se obrazovala deca, uglavnom za potrebe novobečejske trgovine i zanatstva. Oni koji su želeli da se dalje školuju, a roditelji im imali potrebna sredstva odlazili su u obližnje gradove Veliki Bečkerek, Veliku Kikindu, pa i u Novi Sad i Sremske Karlovce. Školovanje van mesta boravka roditelja značilo je ograničavanje daljeg školovanja.
Poznato je da je Novi Bečej do polovine 19. veka, do izgradnje železničkih pruga Temišvar-Kikinda-Segedin, Temišvar-Vršac-Bela Crkva-Bazjaš, bio glavni trgovački centar za pšenicu, ali već u drugoj polovini 19. veka on doživaljava nagli pad. I na ovom području-ekonomskog prosperiteta, Mr Kasaš čini grešku.
Na str. 15. knjige „Pozdrav iz Novog Bečeja" piše:
,,U drugoj polovini XIX veka ova dva naselja (misli na Novi Bečej i Vranjevo - LM), koristeći žitarsku konjunkturu postaju jedni od najvažnijih i najznačajnijih centara trgovine pšenice u čitavoj Austro-Ugarskoj monarhiji, ali sa dubokim tradicijama iz prošlosti. Ova činjenica usloviće razvoj bogatog građanskog staleža i u ovim mestima otpočeće sa izgradnjom mlinova, otvaraju se banke, mnoge trgovačke i zanatske radnje, pilana..."
Kapela zvana Manastir nalazi se u Novom Bečeju na levoj obali Tise (kod sadašnjeg teretnog pristaništa) i verovatno je podignuta početkom XVIII veka. Po predanju kapela je sazidana na mestu ranijeg srpskog manastira koga su Turci dolaskom u Potisje popalili.
Jedan od najstarijih spomenika kulture u ovom kraju su ruševine monumentalne crkve Arače (udaljena oko dvanaest km od Novog Bečeja i Vranjeva u pravcu severo-istoka). Smatra se da sadašnji očuvani ostaci potiču od crkve izgrađene 1228. godine, ali da je ona podignuta na mestu gde je već, između devetog i jedanaestog veka, postojala crkva, o čemu svedoče fragmenti dekorativne plastike s motivima trostruke pletenice.
Karolj Folkman (Voklmann Károly) rođen je u Turskom (Novom) Bečeju 4.11.1847. godine, od oca Petera Folkmana i majke Alojzije Hanek. Karolj Folkman je bio oženjen Josefom Fekete, koja mu je rodila dve ćerke i tri sina. Interesantan podatak je da je pri krštenju ćerke Šarolte, 1883. godine, u matičnu knjigu rođenih kao kum deteta upisan Đula Folkman (Volkman), fotograf iz Bačke Topole. Na jednom dokumentu od 14.12.1918. godine pored potpisa novobečejskih poštanskih službenika, nalazi se i potpis Mikloša Folkmana (Volkmann), sina Karolja Folkmana (Volkmann).
Revizija novije istorije Srbije i restauracija kapitalizma počinju dolaskom na vlast Slobodana Miloševića, ali se radikalizuju posle petooktobarskih promena 2000. Da bi ovaj poduhvat bio izvršen, neophodno je bilo da se iz kolektivnog i individualnog sećanja izbrišu sve vrednosti i događaji koji su u prošlosti osporavali kapitalizam.
Iako je nakon završetka Kralјevske umetničke škole dobila sasvim dobru osnovu za bavlјenje pre svega nastavničkim pozivom, Paulina se tu nije zaustavila. Godine 1937, u Beogradu je osnovana Akademija likovnih umetnosti, a ova mlada slikarka pripada prvoj generaciji upisanih studenata. (24)
Nema podataka o nastanku škola u Novom Bečeju ni u opštinskim, ni u crkvenim dokumentima, pa su sveštenici, početkom dvadesetog veka, pokušali da na osnovu usmenih kazivanja da dođu do najstarijih vremena — od kada su škole osnovane i počele s radom. U tom su malo uspeli, jer su se sećanja protezala najdalje do polovine devetnaestog veka. Zbog toga smo prinuđeni da koristimo opšte podatke o školama u Banatu, jer se među tim podacima pominje postojanje, ali ne i godina nastanka, škole u Novom Bečeju i Vranjevu.
U crkvi Sv. Nikole u Novom Bečeju, tačnije, na horu crkve ili zidovima priprate ispod hora, kao i na samim zidovima naosa i oltarskog prostora, nalazio se veliki broj veoma vrednih ikona i bogoslužbenih predmeta.
Najveću vrednost ove zbirke, ukupno 14 predmeta, predstavlјaju u stvari zaštićene ikone i delovi crkvenog mobilijara koji je premešten iz starijeg hrama na obali Tise, iz crkve Uspenja Bogorodice, poznatije pod nazivom kapela «Manastir», sagrađene oko sredine XVIII veka.32 Ostale ikone su poklonjene crkvi u vidu zavetnih – zaštitnih ikona od strane žitarskih trgovaca koji su tokom XVIII I XIX veka poslovali i boravili u Novom Bečeju, dok su deo poklonile porodice koje nisu imale muške naslednike. Među ikonama se nalaze i one koje su poklonjene od strane Rusa – Belogardejaca koji su se u Novom Bečeju naselili posle oktobarske revolucije.
U novobečejskoj privredi, šumarstvo kao privredna grana nema poseban značaj. Površine pod šumom kreću se oko 1.100 ha, što čini svega oko 1,7% ukupne teritorije opštine. Šumske površine nalaze se sa obe strane Tise, u uskim pojasevima pored reke, i mestimično, na vodoplavnim terenima u unutrašnjosti hatara novobečejske opštine. Površine pod brzorastućom topolom svake godine se povećavaju, što će bitno uticati na intenziviranje šumarstva i njegovu veću zastupljenost među ostalim granama privrede.
U okviru industrijskog razvoja u novobečejskoj subregiji, najveći uspon ostvarila je Industrija građevinske keramike »Polet« u Novom Bečeju.
U kratkom istorijatu nastanka i razvoja ove industrije značajno je istaći da se njeni prvi začeci javljaju početkom XX veka. Na bazi veoma kvalitetne gline i jeftine radne snage, meštanin Vagner Ištvan je 1907. godine na ovom mestu izgradio fabriku cigle i crepa. Sa svega 30 sezonskih radnika, uglavnom bez kvalifikacija, i primitivnim načinom rada, u početku je ostvarivana veoma skromna proizvodnja cigle i crepa.
Ne zna se gde je bila prva crkva u Vranjevu, ali se pretpostavlja da je takva crkva ili bogomolja postojala još od 1743. godine. Te godine osvećeno je platno — antimins od strane mitropolita tamiško-lipovskog-Georgija Popovića, za službu u hramu Sv. Jovana Preteče u šancu Bečej. Pogrešno je da je antimins za crkvu u Bečeju, jer u Novom Bečeju već je do tada postojala mala crkva (manastir), koja je imala svoj atimins i koja je bila posvećena sv. Nikolaju, a uz to Bečej i nije bio šanac. Taj antimins mogao se odnositi samo na šanac Vranjevo i čuva se u riznici temišvarske eparhije.
Оd 2005. gоdinе pоslоvе škоlskоg bibliоtеkаrа оbаvljа Маricа Stojšin - prоfеsоr rаzrеdnе nаstаvе. Prоstоriје škоlskе bibliоtеkе funkciоnаlnо su urеđеne kао čitаоnicа i оdеlјаk bibliоtеkе, nа mеstu dоstupnоm svаkоm učеniku, nаstаvniku i оstаlim zаpоslеnim licimа u škоli. Knjižni fоnd pоvеćаvа sе u sklаdu sа finаnsiјskim mоgućnоstimа škоlе kupоvinоm nоvе lеktirе pо nаstаvnоm plаnu i prоgrаmu zа pојеdinе rаzrеdе, nаbаvkоm pеdаgоškе, psihоlоškе i drugе stručnе litеrаturе.
Josif Marinković se rodio u Vranjevu, 3. septembra 1851. godine. Otac mu je Jovan, po zanimanju zemljoradnik i majka Mileva rođena Savić, domaćica.
U Vranjevu je završio tri razreda osnovne škole, a četvrti razred nemačke škole u Petrovaradinu. Ta godina u Petrovaradinu, poslužila je kao priprema za dalje školovanje, koje je nastavio u Novom Vrbasu i u Kikindi, da bi zatim završio učiteljsku školu (Preparandiju) u Somboru.
Rečni putnički saobraćaj imao je za Novi Bečej značajno mesto. Pored skele i prevoza zaprežnim kolima do Starog Bečeja, saobraćao je jedan manji brod koji je desetak puta, u toku dana, išao od Novog do Starog Bečeja i obratno. Taj brod je saobraćao dugo godina i posle Drugog svetskog rata, skoro sve do izgradnje brane na Tisi i preko nje mosta za drumski saobraćaj 1977. godine. Njime su bila povezana dva susedna mesta Novi i Stari Bečej, a istovremeno je bio, između dva rata, značajna veza Srednjeg Banata i Srednje Bačke.
Ovaj mali spomenar o vokalno instrumentalnom sastavu LIRE, predstavlja nostalgično sećanje na jednu epohu koja se odigrala pre pola veka. Tragovi su ostali da dana današnjeg, i to u pozitivnom smislu. Uticaj LIRA na naš običan životni put naizgled nije bio velik. Formalno je tako, ali suštinski ne. Ne treba zaboraviti da njih nije bilo, da li bi se omladina i nove generacije u posleratnom periodu mogle zabavljati, družiti i odrastati bez predrasuda i socijalnih razlika na način, na koji se to danas odigrava? Da ne idemo dalje koliko se životnih veza ostvarilo zaljubljivanjem mladih uz njihovu muziku, na igranci kada je bilo pravo vreme za izlazak na ples. Kada su "dame birale" ili vešti momci iz prikrajka i polumraka prepunog omladinskog doma posmatrali prije i imalo "opasne namere romantičnog osvajanja", kakve se samo u mladosti, na zdrav način, mogu odigrati i nikada više.
Zahvaljujem bivšim članovima Lire: Culetu, Radi, Liki, Đuriki i Boletu, a posebno Slobi i recenzentu, tada predsedniku omladine, Milanu, na pomoći oko strukturiranja ovog spomenara.
Katolici u Vranjevu nisu imali svoju parohiju sve do 1880. godine. Imali su filijalnu crkvu koja je potpadala pod parohiju u Novom Bečeju. Crkve nisu imali, a na molitvu su se skupljali u bogomolji koja je bila u kući Feješ Janoša do same današnje katoličke crkve u Vranjevu. Tek 1881. izgrađena je mala crkva na meslu gde je današnja plebanija katoličke crkve. Ta zgrada kako je onda izgledala, takva je i danas.