Dr Janoš Kiš (Vranjevo 1921- 2005 Budimpeša)
Rođen je od oca Kiš Ferenca i Stanković Katalin u ulici Svetozara Markovića br.2. Otac mu je bio stolar i pčelar. Umro je kad je imao svega 54 godine, a Janoš samo 14. Imao je brata i sestru.
Četiri razreda osnovne škole je završio u svom rodnom mestu na mađarskom i još dva razreda građanske škole na srpskom jeziku. Gimnaziju je završio na mađarskom jeziku u Subotici.
1942. godine postao je avijatičar u mađarskoj armiji. Službovao je u Sovjetskom Savezu, gde je bio i zarobljen. Nakon demobilisanja ostao je u Budimpešti i živeo u vrlo teškim materijalnim uslovima, pa je prihvatao i najteže radove. Prvo je upisao hemiju, a kad je otvorena struka geologije na fakultetu, promenio je struku. 1951. godine je stekao doktorsku titulu sa oznakom "summ cumlaude".
Zaposlio se na Prirodno-matematičkom fakultetu, odsek geologije gde je radio 40 godina. Bio je asistent, a nakon toga i prodekan. Imao je vrlo pozitivne ljudske karakteristike: izuzetan, vredan, istrajan u svom radu i veoma cenjen među studentima.
Često je radio, još kao student na terenu, a posle je vršio geološka istraživanja u Francuskoj, Kanadi, Maroku, Alžiru i u Mongoliji. Pošto je znao srpski jezik često je držao predavanja u Beogradu i u Sarajevu.
Napisao je 9 fakultetskih udžbenika, koji su još i danas u primeni. Objavio je više od I00 članaka u Mađarskoj i inostranstvu. Na sahranisu ga ispratili mnogobrojni poštovaoci, supruga, 3 dece i 8 unučadi.
Milorad Miša Berbakov (1936-2006)
Milorad Miša Berbakov rođenje u Vojvoda Stepi, a detinjstvo i mladost proveo je u Novom Bečeju. Posle završene Gimnazije u Zrenjaninu, nastavlja svoje školovanje na Beogradskom Arhitektonskom fakultetu gde diplomira 1960. godine.
Radni vek je proveo u Zrenjaninu ali se Tisi i gradiću svoje mladosti definitivno vraća posle penzionisanja. Svu svoju intelektualnu snagu usmerava na poboljšanju kulturno-umetničkog života Novog Bečeja. Jedan je od osnivača Tiske Akademije Akvarela čiji je i sam bio učesnik.
Godinama je organizovao skupove za arhitekte Srbije i Vojvodine pod nazivom ,,U traganju za idealnim gradom". Kao predsednik Zavičajnog kluba umnogome je pomagao u pisanju i izdavanju Letopisa za naše mesto. Proglašen je za prvog Tiskog kapetana.
Dr Laslo Pataki (1926-2006)
Napunivši svoj 79. rođendan, preminuo je januara 2006. godine, primarius dr Laslo Pataki dečji lekar, čovek koji je uživao duboko poštovanje i ugled svih građana naše opštine. On je pripadao pravim, ali nažalost takvih je sve manje, narodnim lekarima, koji nije gledao na svoju profesiju kao zvanje, nego je svoj lekarski poziv smatrao misionarskim. Rodio se 31. decembra 1926. Godine u Novom Bečeju, u Zrenjaninu je završio gimnaziju, da bi posle završetka Medicinskog fakulteta u Zagrebu stažirao u Beogradu. Izuzimajući period od 1978. do 1979, kada se nalazio u Libiji u stručnom timu lekara Ujedinjenih nacija, živeo je i radio u gradiću kraj Tise. U novobečejskom društvenom životu takođe je zauzimao značajno mesto. Svoju lekarsku misiju, prvenstveno kao specijalista dečjih bolesti, ni minutu nije prekidao, čak ni kada je nekoliko godina vršio dužnost direktora Doma zdravlja. Bio je Republički i opštinski poslanik. Bio je član lekara specijalista UNICEF-A sa sedištem u Bonu.
Slavko Simić (1924-2007)
Pozorišni, filmski i televizijski glumac. Rođen u Novom Bečeju. Bio je član, Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a potom Jugoslovenskog dramskog pozorišta u Beogradu.
Obnovio i restaurirao roditeljsku kuću na Miloševačkom putu u koju je rado dolazio i uživao. Nekoliko godina bio je vrlo aktivan na zavičajnom danu i učestvovao u programu glumeći neke poznate role iz svog bogatog repertoara.
Zagorka Zaga Jegdić (1951-2007)
Zagorka Jegdić Zaga, nastavnica muzike i kulturni poslanik, koja je na novobečejskom kulturnom nebu, poput komete, ostavila neizbrisiv trag, umrla je 28. novembra 2007. godine. Svoju radnu biografiju počinje kao nastavnik muzike u Krsturu, potom Bočaru, Novom Miloševu, Novom Bečeju. Sa malim horom OŠ „Dositej Obradović" iz Bočara, početkom devedesetih godina prošlog veka, postigla je neponovljiv uspeh, posle osvajanja Zlatne plakete na Muzičkom festivalu dece Vojvodine, na Republičkom festivalu horova osnovnih škola Srbije u Vršcu, zadivila je sve, osvojivši sto bodova i Zlatnu plaketu za ponos, ali i ulaznicu za učešće na Mokranjčevim danima u Negotinu. Kao direktor Doma kulture 1993. godine, u želji da se oduži imenu i delu kompozitora Josifa Marinkovića, pokreće muzičku manifestaciju „Obzorja na Tisi" i tako pomalo zaboravljenoj srpskoj solo pesmi vraća život. Da je u tome uspela, potvrđuju petnaest nezaboravnih susretanja, 66 novokomponovanih solo kompozicija, čija je kruna, ovogodišnje izvođenje opere za decu Dimitrija O. Golemovića „Dečak koji se ničega nije bojao". Aktivirala je gradski dečiji hor, oživela lutkarsku scenu, osnovala likovnu koloniju Tiska akdemija akvarela i bila sudionik, pokretač i organizator mnogobrojnih kulturnih sadržaja. Ime neumornog pregaoca krase mnogobrojna priznanja od kojih izdvajamo Zlatnu značku KPZ Srbije, Iskre kulture AP Vojvodine i Plaketu Josif Marinković.
