Mika je još u podmlatku Jedinstva isticao znake budućeg fudbalskog znanca. Tipičan for-igrač, sa izvanrednim smislom za kolektivnu igru, retko veštim i sigurim driblingom, osećajem za postizanje gola i vrlo izrađenim udarcem. Igrač, koji po svojim fudbalskim kvalitetima prevazilazi nivo igrača u stepenu takmičenja kao što su Zrenjaininska podsavezna liga, Banatska liga, pa čak i Vojvođanska liga. Bio je spreman da zaigra na svakom mestu u timu i svugde je davao maksimum zahvaljujući svom svestrano sportskom talentu (košarka, stoni tenis i dr.). Prema igri se odnosio kao profesionalac i ulazio je punim srcem, te je kao takav služio za primer.
Normalno je, da je sa takvim igračkim kvalitetima od ulaska u prvi tim pa do kraja svoje fudbalske karijere, predstavljao pokretačku polugu i vođu ekipe. Pored rečenog, imao je i dosta oštrine u igri, što je nedostajalo svim generacijama fudbalera Jedinstva. Mnoge utakmice se gubile zbog mlake i kombinatorne igre, naročito sa klubovima koji gaje oštar i brz fudbal.
Brzo ga zapažaju stručnjaci iz Novog Sada i Spartaka iz Subotice, ali on sve te ponude odbija i u svojoj bogatoj fudbalskoj karijeri provodi, samo jednu prvenstvenu sezonu u zrenjaninskom Radničkom, u Jedinstvu, odbijajući baš u to vreme ponude Proletera i Čukaričkog iz Beograda, koji su bili članovi druge savezne lige.
Mika je u Jedinstvu bio akter mnogih pobeda i doprineo da se osvoji prvo mesto u Banatskoj ligi i uspeh u kvalifikacijama za ulazak u Vojvođansku ligu. Bio je kapiten ekipe, koja se dva puta kvalifikovala u Vojvođanskoj ligi i sa ekipom Jedinstva postigao najveći uspeh u istoriji novobečejskog fudbala — osvajanje drugog mesta Vojvođanske lige 1982/83. godine.
Po prestanku aktivnog igranja fudbala posvetio se učenju mladih, usavršavajući se u tom pozivu na višoj trenerskoj škole. Prihvatio se treniranja prvog tima Jedinstva u najtežim danima, posle ispadanja iz Vojvođanske lige. Na tom mestu ostao je sve do marta 1989. godine, kada, zbog ispada pojedinaca na utakmici sa Banatom u Zrenjaninu u izlivu svog nezadovoljstva takvim postupcima, podnosi neopozivu ostavku na trenersku dužnost.
Mika je potpuno privržen novobečejskom fudbalu i ovaj sukob treba smatrati kao usputnu epizodicu u inače svakodnevnom povinjavanju uspesima i interesima novobečejskog fudbala.
Kao igrač bio je omiljen među drugovima i publikom, a kao čovek cenjen i poštovan.
