Broj kolonizovanih porodica i njihovih članova
Kolonizacija u Vojvodini je obustavljena u proleće 1948. godine. Tome je prethodilo ukidanje organa za sprovođenje kolonizacije - Komisije za agrarnu reformu i kolonizaciju pri Vladi FNRJ (24. aprila 1948) i Glavne komisije za naseljavanje boraca u Vojvodini (20. maja 1948). U periodu od 6. januara 1946. godine do prestanka kolonizacije u Bočar je kolonizovano 230 porodica sa 1.446 lica iz BiH.
Istovremeno, pravo na kolonizaciju je dobilo i osam porodica, tzv. unutrašnjih kolonista, uglavnom iz Bočara i okolnih mesta, sa ukupno 39 lica.
Od ukupno 230 porodica, koje su kolonizovane tokom 1946. i 1947. godine, u mesta iz kojih su kolonizovani ili u druga mesta u Vojvodini, vratilo se 20 porodica sa ukupno 131 članom.
Najviše kolonista je doseljeno u Bočar 1946. godine, tako da je već do 15. avgusta 1946. godine u Bočar doseljeno 215 porodica sa 1.512 članova iz Bosne. Posle obustavljanja kolonizacije, Bočar je imao 210 kolonističkih porodica iz BiH sa 1.315 članova i osam porodica unutrašnjih kolonista (dve su bile iz Bočara i po jedna porodica iz Velike Kikinde, Iđoša, Bačkog Petrovog Sela, Padeja, Dragutinova (Novo Miloševo) i selo Rsovci kod Pirota, sa 39 članova.
Najviše kolonističkih porodica i članova dala su naselja u Srezu Bosanska Krupa: Vojevac, 15 porodica sa 105 članova; Banjani, 14 (84), Baštra 13 (72), Gudavac 12 (95), Velika Jasenica 10 (52), Perna 9 (68) i Ćojluk 9 (56), a slede Gornji Bušević 8 (45), Zalin 7 (54), Ljusina 7 (52), Vranjska 7 (45), Dobro Selo 7 (35).
Prirodni priraštaj kod kolonista
Analiza podataka o prirodnom priraštaju, tj. razlika između rođenih i umrlih kolonista u Bočaru u vremenskom intervalu 1946-1955. godine, nameće zaključak da je imao naglašeno pozitivne vrednosti.
Međutim, različite su vrednosti prirodnog priraštaja po pojedinačnim godinama tj. ne postoji približna ujednačenost. To je, uglavnom, konsekvenca varijabilnosti rođenih i umrlih u posmatranom periodu. Teško je diferencirati pouzdane uzroke naglašenih oscilacija između pojedinih godina.
Naime, 1950. godine sklopljeno je više brakova između kolonista (12) nego 1947 (9), 1948. godine je sklopljeno 12 brakova i 1949 (8). Po starosnoj strukturi u ove brakove stupili su mladi supružnici (18-26 godina), sposobni za biološku reprodukciju. Dakle, logično bi bilo da se natalitet poveća u narednim godinama. Međutim, 1951. godine, rođeno je 44 dece, što je manje za 31,4% rođene dece kod kolonista, u odnosu na 1950. godinu. U toku 1952. godine broj rođenih je nešto manji (53), a 1953. godine broj rođenih je drastično smanjen u odnosu na 1950. godinu. Rođeno je samo 37 dece, što čini smanjenje od 41,5%. Udeo kolonista u ukupnom prirodnom priraštaju sela bio je približno srazmeran učešću u ukupnom broju stanovnika.
Posmatrajući polnu strukturu kolonista iz BiH (spoljni kolonisti) uočava se da je bilo 663 (50,42%) osobe ženskog pola, a muškog 652 (49,58%). Osnovni razlog manjeg broja muškaraca (11) je pogibija većeg broja lica muškog pola u ratu. Analiza podataka grupe unutrašnjih kolonista pokazuje da su mnogo brojniji muškarci, jer ih je bilo 29 (74,36%), dok je bilo svega 10 (25,64%) žena.
Na osnovu analize podataka dobijenih iz Rešenja o kolonizaciji došlo se do zaključka da su, u vreme kolonizacije, u starosnoj strukturi, preovladavala mlađa lica, naročito deca predškolskog i školskog uzrasta.
Spoljni kolonisti iz BiH su, po etničkoj pripadnosti, svi bili Srbi. Većina unutrašnjih kolonista su bili takođe Srbi (6 porodica sa 28 članova), dok su dve porodice, sa 11 članova bile pripadnice mađarske etničke grupe (Sazi Pala Imre iz Bačkog Petrovog Sela i Tot Ištvana Urban iz Padeja).
Sve kolonizovane porodice (spoljni i unutrašnji kolonisti) su pripadale katerogiji poljoprivrednih domaćinstava, tj. sve porodice su se bavile poljoprivredom (stočarstvo, ratarstvo i voćarstvo), a manji broj muškaraca se bavio šumarskim poslovima (šumarski radnici) i tako obezbeđivali sredstva za egzistenciju. Poljoprivredna proizvodnja kolonista iz BiH je bila uglavnom naturalnog karaktera, jer su imali manje zemljišne posede.
Posmatrajući podatke o broju članova kolonističkih porodica, zaključak je da su one bile brojne, tj. imale su više članova porodice.
Čak su 23 porodice imale 10 i više članova. Najviše je bilo porodica sa 4-7 članova (137 ili 62,8 %) od ukupno kolonizovanih porodica u Bočaru.
Najbrojnije porodice kolonizovane u Bočar bile su: Šegan Jovana Mile (13) iz Gudavca, Jerković Alekse Todora (12) iz Vojevca, Kovačević Nine Save (12) iz Malog Radića, Kovačević Jovice Mile (12) iz Velikog Radića, Pilipović Mile Milana (12) iz Ljusine, Stanković Marka Dušana (12) iz Ivanjske itd.
