Ovaj prilog o poštanskoj istoriji Novog Bečeja nikako ne bi bio celovit ako bismo izostavili dve mogućnosti transporta poštanskih pošilјki, koje su naznačene u podnaslovu – transport rečnim putem, brodovima, i železnicom, u specijalnim poštanskim vagonima. Vojvođanski rečni tokovi Dunava, Tise, Save, Tamiša i Begeja uslovili su, pored transporta robe, i prenos poštanskih pošilјki. Osnivanjem Prvog privilegovanog dunavskog parobrodskog društva 1829. godine u Beču (Erste privilegierte Donau–DampfSchiffarht Gesellschaft, skraćeno DDSG) pošta Austrije, a kasnije i Austrougarske, brzo prepoznaje mogućnost korišćenja te institucije za svoje potrebe. Sredinom XIX veka u turskobečejskoj luci se odvijao veliki promet trgovine žitaricama, a njegov lučka agencija je vršila usluge poštanskoj upravi države, o čemu svedoče tovarni listovi DDSG iz 1854. i 1858. godine. Žig agencije je bio plave boje, pravougaonog oblika i sa zasečenim uglovima. U žigu je u tri reda pisalo: D.D.S.G.. | NEU BECSE | SALDIRT. Posle osnivanja 1891. godine Srpsko brodarsko društvo, sa sedištem agencije u Pančevu, takođe vrši prenos i razmenu poštanskih pošilјki na ovim prostorima. Između dva svetska rata, još od vremena Kralјevine SHS, agencija u Novom Bečeju nastavlјa sa radom – sve do sloma Kralјevine Jugoslavije. Da li je pored transporta robe vršila i prenos poštanskih pošilјki ili usluga, o tome nemamo saznanja. Žig agencije je bio duplokružni lјubičaste boje, između dva gornjeg luka pisalo je latiničnim pismom REČNA PLOVIDBA S.H.S. između dva donjeg luka AGENCIJA NOVI BEČEJ, a u sredini, iznad datuma, pisalo je AVIZIRANO. Sredinom tridesetih godina XX veka prostorije agencije (kapetanije) nalazile su se pored dolme, na mestu sadašnje zgrade Doma kulture, a njen šef je bio Dragan Dragi Vulević.
Izgradnjom železničke pruge Veliki Bečkerek – Velika Kikinda 1883. godine i Novi Bečej se povezao sa mrežom austrougarskih železnica, u sklopu kojih je već funkcionisala ambulantna pošta. Železničkoj kompoziciji dodat je jedan vagon u kom su se prenosila pisma i ostale poštanske vrednosti. U tom vagonu je u stvari bila smeštena putujuća pošta ili ambulantna pošta, nazvana prema francuskoj reči ambulatoire – što znači putujuće.
Ambulantna pošta je između Velikog Bečkereka i Velike Kikinde funkcionisala od 1889. do 1891. godine, a između Pančeva i Velike Kikinde od 1898. do 1918. godine.
U periodu između dva svetska rata na relaciji Subotica–Pančevo ambulantna pošta je radila 1921. i od 1923. do 1929/1930. godine, a na relaciji Subotica – Veliki Bečkerek 1931–1939/1940. godine. Na relaciji Velika Kikinda – Pančevo pošta je radila samo 1927. godine, a na relaciji Velika Kikinda – Beograd 1936–1940/1941. godine. Posle Drugog svetskog rata funkcionisala je linija Beograd – Velika Kikinda 1947/1948. i 1959/1960. godine, a Velika Kikinda – Beograd 1948–1962/1963. godine. Železničke kompozicije za prevoz putnika, koje su saobraćale na pomenutim linijama, a posedovale su vagon za poštu, obavezno su se zaustavlјale na novobečejsko-vranjevačkoj železničkoj stanici, kako bi se izvršila primopredaja poštanskih pošilјki.
Poštanski žigovi ambulantne pošte bili su dvokružni i jednokružni sa natpisom početne i zadnje stanice, datumom i brojem ambulantne pošte. Pošto želaznička stanica Novi Bečej – Vranjevo nikada nije bila početna, a ni zadnja stanica, tako ona nije mogla biti naznačena u poštanskim žigovima ambulantne pošte. Poštanske pošilјke su posle ukidanja ambulatne pošte preuzele auto-pošte.
