Poznato je da je još u starom veku na teritoriji Rimskog carstva funkcionisao razrađen poštanski saobraćaj sa mnogo poštanskih stanica. Reč pošta potiče od latinske reči posita – postavlјena, a stanica od statio – boravište. Centralno upravlјanje poštanskim sistemom je uveo Avgust, prvi car Rimskog carstva.
Sve do XVI veka na našim prostorima poruke i pisma vladara i veleposednika uglavnom su prenosili njihovi lični glasnici. Glasonoše su svoj posao obavlјale peške ili jašući tada najbrže prevozno sredstvo, konja. Privatnim licima je slanje poruka bilo mnogo teže, te su koristila usluge raznih trgovaca i putnika od poverenja. Ukazom kralјa Ferdinanda I porodica Taksis (Taxis) je 1526. godine dobila ovlašćenje za redovni prenos pošte između Beča i Požuna (Bratislave). Za vreme plemića Rakocija, krajem XVI veka postojala je poštanska mreža na teritoriji istorijske Mađarske. Mađarska feudalna porodica Paar 1558. godine dobija od države poštanski saobraćaj na koncesijsko upravlјanje. Godine 1722. kralј Karlo III poštanske usluge prenosi na državu i prenos pisama proglašava državnim monopolom. Tada se počelo i sa uvođenjem poštanskih tarifa i došlo je do širenja poštanskih puteva. Poštanski jezik je bio nemački i padao je pod nadležnost bečkog dvora. Kada je Marija Terezija 1748. izdala Poštanski patent, počela je modernizacija poštanskih usluga. Posle godinu dana na teritoriji Habzburške monarhije počelo je uvođenje poštanskih kola, poznatih pod imenom diližansa. Tako je 1752. godine krenula linija između Beča i Budima, koja je saobraćala jednom nedelјno. Diližanse su bile obojene crno-žuto, a u njih je moglo stati 5–9 putnika, dok im je prtlјag bio smešten na krovu kočije. Poštanske pošilјke i vrednosti bile su smeštene u zaklјučanu kutiju na dnu kabine diližanse.
Poštansko sanduče za prikuplјanje porto pisama prvi put je istaknuto na zgradama pošte početkom XIX veka, oko 1820. godine. Godine 1855. počela je kućna dostava pisama, a 1859. godine ekspresna dostava. Godine 1869. Austrougarska prva u svetu uvodi poštanku kartu – dopisnicu sa odštampanom markom. Godine 1874. u Bernu se osniva Svetski poštanski savez UPU – engleska skraćenica za Universal Postal Union Ova međunarodna organizacija je uvela pravila između zemalјa članica, a time je još više olakšala i ubrzala funkcionisanje poštanskog sistema sveta.
U XX veku počinje naglo ubrzanje prenosa pisama i poštanskih pošilјki, za šta prvenstveno možemo zahvaliti brzom razvoju tehnike. Dostavlјači pisama vrše svoj posao bicklom i motorbiciklom, da bi od početka XX veka za prenos pisama bilo uobičajno korišćenje brodova, železnica, poštanskih automobila, cepelina i aviona.
Posle Velikog rata, 1918. godine, Vojvodina je pripojena Kralјevini Srba, Hrvata i Slovenaca i postala je deo kasnije Kralјevine Jugoslavije. Polovinom 1919. godine u novoj državi SHS utvrđena je organizaciona struktura PTT sistema. Na Sedmom kongresu Svetskog poštanskog saveza 1920. godine u Lisabonu Srbija, Crna Gora i Bosna i Hercegovina brišu se kao članice Svetskog poštanskog saveza, a umesto njih se upisuje novostvorena Kralјevina Srba, Hrvata i Slovenaca. Pošte u Novom Bečeju i Vranjevu, kao i ostale pošte Vojvodine, našle su se u novom poštanskom sistemu. Godine 1919. u Velikom Bečkereku (Zrenjaninu) formirana je direkcija PT za Vojvodinu (pošte sa područja Banata, Bačke, Srema i Baranje), koja se već od januara 1922. godine premešta u Novi Sad. Zrenjaninska pošta postaje sreska PTT jedinica, kojoj pripada veliki deo Banata, a tako i Novi Bečej. U julu 1952. godine u PTT Vesniku spominje se pošta u Vološinovu (Novi Bečej) kao pošta III reda direkcije Novi Sad. Novobečejska pošta će, posle raznih političko-organizacionih promena, 1960. godine postati sastavni deo preduzeća PTT saobraćaja Zrenjanin.
